Τετάρτη 21 Νοεμβρίου 2012

5. Ψέματα σχετικά με την ιστορία της Σοβιετικής Ένωσης



5
Τα σαμποτάζ στη Βιομηχανία

Η δολοφονία τον Δεκέμβριο του 1934 του
Kirov, του προέδρου του κόμματος του Λένινγκραντ και ενός από τους σημαντικότερους ανθρώπους στην κεντρική Επιτροπή, προκάλεσε μια έρευνα που οδήγησε στην ανακάλυψη μιας μυστικής οργάνωσης που προετοίμαζε μια συνωμοσία για να αναληφθεί η ηγεσία του κόμματος και της κυβέρνησης της χώρας με τη βία. Η πολιτική μάχη που είχαν χάσει το 1927 ήλπιζαν τώρα να κερδηθεί με τη βοήθεια της οργανωμένης βίας ενάντια στο κράτος. Τα κύρια όπλα τους ήταν δολιοφθορές στη βιομηχανία, τρομοκρατία και δωροδοκία.Ο Trotsky, ο ηγέτης της αντιπολίτευσης αυτής, διηύθυνε τις δραστηριότητες αυτές από στο εξωτερικό. Η βιομηχανική δολιοφθορά προκάλεσε φοβερές απώλειες στο σοβιετικό κράτος, με τεράστιο κόστος, παραδείγματος χάριν, σημαντικές μηχανές που δεν μπορούσαν να επισκευαστούν ,αχρηστεύτηκαν , και υπήρξε μια τεράστια πτώση στην παραγωγή στα ορυχεία και τα εργοστάσια.

Ένας από τους ανθρώπους που το 1934 περιέγραψε το πρόβλημα ήταν ο αμερικανός μηχανικός John Littlepage, ένας από τους ξένους ειδικούς που προσελήφθησαν στη Σοβιετική Ένωση. Ο Littlepage πέρασε 10 έτη εργαζόμενος στη σοβιετική βιομηχανία μεταλλείας - από το 1927-37, κυρίως στα ορυχεία χρυσού. Στο βιβλίο του In Search of Soviet Gold, γράφει: "Δεν έδειξα ποτέ οποιοδήποτε ενδιαφέρον για τις πολιτικές εξελίξεις στη Ρωσία όσο τουλάχιστον μπόρεσα να τις αποφύγω , αλλά έπρεπε να μελετήσω τι συνέβαινε στη σοβιετική βιομηχανία προκειμένου να γίνει η εργασία μου. Και είμαι απόλυτα πεπεισμένος ότι στο Στάλιν και τους συνεργάτες του πήρε πολύ καιρό να ανακαλύψουν ότι οι πρώην επαναστάτες κομμουνιστές ήταν οι χειρότεροι εχθροί του." Ο Littlepage επίσης έγραψε ότι η προσωπική εμπειρία του επιβεβαίωσε τις επίσημες διακηρύξεις περί μιας μεγάλης συνωμοσίας κατευθυνόμενης από στο εξωτερικό που περιελάμβανε σημαντικές βιομηχανικές δολιοφθορές ως τμήμα των σχεδίων της για να αναγκάσει την κυβέρνηση να πέσει. Το 1931 ο Littlepage είχε αισθανθεί ήδη υποχρεωμένος να επισημάνει κάτι τετοιο, όταν δούλευε στα ορυχεία χαλκού και χαλκού των Ουραλίων και του Καζακστάν. Τα ορυχεία ήταν μέρος του συνδυασμού χαλκού/χρυσού,που ήταν υπό τη γενική καθοδήγηση του Pyatakov, του Υφυπουργού Βαριάς Βιομηχανίας. Τα ορυχεία ήταν σε άθλια κατάσταση τόσο όσον αφορούσε στην παραγωγή όσο και τις συνθήκες εργασίας των εργαζομένων. Ο Littlepage συνήγαγε το συμπέρασμα ότι υπήρχε οργανωμένη δολιοφθορά που προερχόταν κατευθείαν από τη Διοίκηση.
Το βιβλίο του Littlepage μας λέει επίσης από όπου η τροτσκιστική «αντιπολίτευση» αντλούσε τα απαραίτητα χρήματα για αυτήν την αντεπαναστατική δραστηριότητα. Πολλά μέλη της μυστικής «αντιπολίτευσης» χρησιμοποιουσαν τις θέσεις τους για να εγκρίνουν την αγορά των μηχανών από ορισμένα εργοστάσια στο εξωτερικό. Τα εγκεκριμένα προϊόντα ήταν πολύ χαμηλότερης ποιότητας από εκείνη που η σοβιετική κυβέρνηση πλήρωνε πραγματικά. Οι ξένοι παραγωγοί έδιναν στην οργάνωση του Trotsky το πλεόνασμα από τέτοιες συναλλαγές, συνέπεια του οποίου οι συνωμότες στη Σοβιετική Ένωση συνέχιζαν να παραγγέλνουν από αυτούς τους κατασκευαστές.

Διαφθορά

Κάτι τετοιο παρατηρήθηκε από τον Littlepage στο Βερολίνο την άνοιξη του 1931 κατά αγορά βιομηχανικών ανελκυστήρων για τα ορυχεία. Η σοβιετική αντιπροσωπεία είχε επικεφαλής τον Pyatakov, και τον Littlepage ως υπεύθυνο για την επαλήθευση της ποιότητας των ανελκυστήρων και της έγκρισης της αγοράς.Ο Littlepage ανακάλυψε μια απάτη σχετικά με τους χαμηλής ποιότητας ανελκυστήρες, που ήταν άχρηστοι για τους σοβιετικούς σκοπούς, αλλά όταν ενημέρωσε τον Pyatakov και τα άλλα μέλη της σοβιετικής αντιπροσωπείας για αυτό το γεγονός, συνάντησε μια κρύα υποδοχή, σαν να ήθελαν να αγνοήσουν αυτά τα γεγονότα και να επιμείνουν ότι αυτός έπρεπε να εγκρίνει την αγορά των ανελκυστήρων. Ο Littlepage όμως δεν συμφωνησε. Προς στιγμήν σκέφτηκε ότι αυτό που συνέβαινε ήταν δωροδοκία των μελών της σοβιετικής αντιπροσωπείας από τους κατασκευαστές ανελκυστήρων. Αλλά όταν το 1937 στη δίκη του ο Pyatakov, ομολόγησε τις συνδέσεις του με την τροτσκιστική αντιπολίτευση ,ο Littlepage οδηγήθηκε στο συμπέρασμα ότι αυτό που είχε διαπιστώσει στο Βερολίνο ήταν κατι παραπάνω από μια δωροδοκία σε προσωπικό επίπεδο. Τα χρήματα αυτά προορίζονταν να πληρώσουν τις δραστηριότητες της μυστικής αντιπολίτευσης στη Σοβιετική Ένωση, δραστηριότητες που περιέλαβαν τη δολιοφθορά, την τρομοκρατία, τη δωροδοκία και την προπαγάνδα.

Οι Zinoviev, Kamenev, Pyatakov, ο Radek, Tomsky, Bukharin και άλλοι που αγαπήθηκαν πολύ από το δυτικό Τύπο χρησιμοποίησαν τις θέσεις που τους εμπιστεύθηκε ο σοβιετικός λαός και το Κόμμα για να κλέψουν τα χρήματα από το κράτος, προκειμένου να επιτραπεί στους εχθρούς του σοσιαλισμού να χρησιμοποιήσουν εκείνα τα χρήματα για σκοπούς δολιοφθοράς και στην πάλη τους ενάντια στη σοσιαλιστική κοινωνία στη Σοβιετική Ένωση.

Τα σχέδια για πραξικόπημα

Η διαφθορά, η δολιοφθορά και η δωροδοκία είναι σοβαρά εγκλήματα από μόνα τους, αλλά οι δραστηριότητες της αντιπολίτευσης πήγαιναν πολύ πιο μακριά. Μια αντεπαναστατική συνωμοσία προετοιμαζόταν με στόχο να αναλάβει την εξουσία με τη βοήθεια ενός πραξικοπήματος στο οποίο ολόκληρη η σοβιετική ηγεσία θα εξουδετερωνόταν, αρχίζοντας από τη δολοφονία των σημαντικότερων μελών της κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος. Η στρατιωτική πλευρά του χτυπήματος θα πραγματοποιούταν από μια ομάδα στρατηγών διευθυνόμενη από τον Στρατηγό Tukhachevsky.Σύμφωνα με τον Isaac Deutscher(φίλος και συνεργάτης του Τροτσκι ο ίδιος), που έγραψε διάφορα βιβλία ενάντια στο Στάλιν και τη Σοβιετική Ένωση, το πραξικόπημα επρόκειτο να αρχίσει από μια στρατιωτική επίθεση στο Κρεμλίνο και με σημαντικά στρατεύματα στις μεγάλες πόλεις, όπως η Μόσχα και το Λένινγκραντ. Η συνωμοσία, σύμφωνα με τον Deutscher, διευθύνθηκε από τον Tukhachevsky μαζί με τον Gamarnik, τον ηγέτη της πολιτικής αστυνομικής υπηρεσίας στρατού, το στρατηγό Yakir, το διοικητή του Λένινγκραντ, το στρατηγό Uborevich, το διοικητή της στρατιωτικής ακαδημίας της Μόσχας, και το στρατηγό Primakov, διοικητή ιππικού.

Ο Στρατηγός Tukhachevsky ήταν ανώτερος υπάλληλος στον τσαρικό στρατό που, μετά από την επανάσταση, προσχώρησε στον κόκκινο στρατό. Το 1930 σχεδόν 10% των ανώτερων υπαλλήλων (κοντά 4,500) ήταν προηγούμενως τσαρικοί ανώτεροι υπάλληλοι. Πολλοί από αυτους δεν εγκατέλειψαν ποτέ την αστική ιδεολογία τους και περίμεναν ακριβώς μια ευκαιρία να παλεψει για αυτή. Αυτή η ευκαιρία προέκυψε όταν προετοίμαζε η αντιπολίτευση το πραξικόπημα.

Οι Μπολσεβίκοι ήταν ισχυροι, αλλά οι πολιτικοί και στρατιωτικοί συνωμότες προσπάθησαν να συγκεντρώσουν ισχυρούς φίλους. Σύμφωνα με την ομολογία του Bukharin στη δημόσια δίκη του το 1938, μια συμφωνία επιτεύχθηκε μεταξύ της τροτσκιστικής αντιπολίτευσης και της ναζιστικής Γερμανίας, στις οποίες μεγάλα εδάφη, συμπεριλαμβανομένης της Ουκρανίας, θα παραχωρούνταν στη ναζιστική Γερμανία μετά την επικράτηση του αντεπαναστατικού πραξικοπήματος στη Σοβιετική Ένωση. Αυτό ήταν το τίμημα που απαιτήθηκε από τη ναζιστική Γερμανία για την υπόσχεση υποστήριξής της στους αντεπαναστατες. Ο Bukharin ήταν ενημερωμένος για αυτήν την συμφωνία από το Radek, ο οποίος είχε λάβει σχετικές οδηγίες από τον Trotsky για το θέμα. Όλοι αυτοί οι συνωμότες που ήταν σε υψηλές διοικητικές θέσεις, για να καθοδηγήσουν και να υπερασπιστούν τη σοσιαλιστική κοινωνία εργάζονταν στην πραγματικότητα για να καταστρέψουν το σοσιαλισμό. Προ πάντων είναι απαραίτητο να αναφερθεί ότι όλο αυτό συνέβαινε στη δεκαετία του '30, όταν αυξανόταν συνεχώς ο ναζιστικός κίνδυνος και τα ναζιστικά στρατεύματα ξεσήκωναν την Ευρώπη και προετοιμάζονταν να εισβάλουν στη Σοβιετική Ένωση.

Οι συνωμότες καταδικάστηκαν σε θάνατο ως προδότες μετά από μια δημόσια δίκη. Αυτοί που βρέθηκαν ένοχοι για δολιοφθορά, τρομοκρατία, δωροδοκία, αποπειρες δολοφονίας και για το ότι θέλησαν να παραδώσουν μέρος της χώρας στους Ναζί δεν μπορούσαν να αναμένουν κατι διαφορετικό. Το να τους αποκαλεί κανεις «αθώα θύματα»είναι εντελώς παράλογο.

Κι άλλα ψευδή αριθμητικά στοιχεία....

Είναι ενδιαφέρον να αναδειχθεί πώς η δυτική προπαγάνδα, μέσω του Robert Conquest, ψεύδεται για τις εκκαθαρίσεις του κόκκινου στρατού. Ο Conquest λέει στο βιβλίο του The Great Terror ότι το 1937 υπήρξαν 70.000 ανώτεροι υπάλληλοι και πολιτικοι κομισάριοι στον κόκκινο στρατό και ότι 50% από αυτους (15.000 ανώτεροι υπάλληλοι και 20.000 κομισάριοι) συνελήφθησαν από την πολιτική αστυνομία και είτε εκτελέσθηκαν είτε φυλακίστηκαν ισόβια στα στρατόπεδα εργασίας. Σε αυτόν τον ισχυρισμό του Conquest, όπως και σε ολόκληρο το βιβλίο του, δεν υπάρχει ούτε μια λέξη αλήθειας. Ο ιστορικός Roger Reese, στην εργασία του «ο κόκκινος στρατός και οι μεγάλες εκκαθαρίσεις», δίνει τα γεγονότα που παρουσιάζουν την πραγματική διάσταση των εκκαθαρίσεων του 1937-38 για το στρατό. Ο αριθμός ανθρώπων στην ηγεσία του κόκκινων στρατού και Πολεμικής Αεροπορίας, δηλαδή οι ανώτεροι υπάλληλοι και οι πολιτικοι κομισάριοι , ήταν 144.300 το 1937, αυξημένοι σε 282.300 μέχρι το 1939. Κατά τη διάρκεια των εκκαθαρίσεων του 1937-38, 34.300 ανώτεροι υπάλληλοι και πολιτικοι κομισάριοι αποστατεύτηκαν για πολιτικούς λόγους. Μέχρι τον Μάιο του 1940, εντούτοις, 11.596 αποκαταστάθηκαν και επέστρεψαν στις θέσεις τους. Αυτό σήμανε ότι κατά τη διάρκεια των εκκαθαρίσεων του 1937-38, 22.705 ανώτεροι υπάλληλοι και πολιτικοι κομισάριοι απομακρύνθηκαν (κοντά σε 13.000 ανώτερους υπαλλήλους στρατού, 4.700 ανώτερους υπαλλήλους Πολεμικής Αεροπορίας και 5.000 πολιτικοι κομισάριοι ), το οποίο ανέρχεται σε 7.7% όλων των ανώτερων υπαλλήλων και κομισάριων- όχι 50% όπως ο Conquest ισχυρίζεται. Από αυτά τα 7.7%, μερικοί καταδικάστηκαν ως προδότες, αλλά η μεγάλη πλειοψηφία τους, κάτι που αποδείχτηκε από το διαθέσιμο ιστορικό υλικό, απλά επέστρεψαν στην πολιτική ζωή.

Μια τελευταία ερώτηση. Ήταν δίκαιες οι δίκες του 1937-38; Ας εξετάσουμε πχ τη δίκη του Μπουχάριν , του υψηλότερου κομματικού αξιωματούχου που εργαζόταν για τη μυστική αντιπολίτευση. Σύμφωνα με τον αμερικανικό πρεσβευτή στη Μόσχα εκείνη την εποχή, έναν γνωστό δικηγόρο ,τον Joseph Davies, που παρευρέθηκε σε ολόκληρη τη δίκη , επιτράπηκε στο Bukharin να μιλήσει ελεύθερα σε όλη τη δίκη και να αναπτύξει τις θέσεις του χωρίς οποιουδήποτε είδους εμπόδια. Ο Joseph Davies έγραψε στην Ουάσιγκτον ότι κατά τη διάρκεια της δίκης αποδείχθηκε ότι οι κατηγορούμενοι ήταν ένοχοι των εγκλημάτων των οποίων κατηγορούνταν και ότι η γενική άποψη μεταξύ των διπλωματών που παρευρίσκονταν στη δίκη ήταν ότι η ύπαρξη μιας πολύ σοβαρής συνωμοσίας ήταν αποδεδειγμένη. 



Mario Sousa

(συνεχίζεται)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου