τραγούδι για τη μηχανή

Του πνίξαν τη φωνή

Συχνότητας τρελής άμετροι ήχοι

Πρόστυχη μηχανή

Ψηλοί και βρώμιοι ασφυχτικά τον πνίγουν τοίχοι

Ο εγκέφαλος πονεί

Πιο γρήγορα, πιο γρήγορα καλπάζει

Πρόστυχη μηχανή

Τη ράχη του ραγδαία μ΄ υλικά σκεπάζει

Φοβάται, τον κινεί

Μέσ’ απο σύρματα, γρανάζια, φώτα

Ξέρει τη μηχανή

κι αν θρέφεται απο σάρκες και ιδρώτα

Κτίρια αχανή

Πως σβήν’ η μέρα του κοιτά απ’ τους φεγγίτες

Κατ’ απ’ την μηχανή

Τσαλαπατιέται. Που είναι οι δυο ιδιοκτήτες;

Κάθε πρωτομηνιά

Στα τμήματα ίσως κάνουν δυο-τρεις κύκλους

Και για εικοσιενιά

Μέρες, φαΐ και ξάπλα σαν τους σκύλους

Μα ο ήλιος πριν φανεί

Καθημερνά δρόμο ποιος παίρνει

Ποιος λιώνει στο χωνί

Ποιον η γραμμή δεμένο παρασέρνει;

Και το ρολόι θωρεί

Βιάζεται την ζωή του να ξοδεύει

Μα όμως δεν μπορεί

Χωρίς αυτή να κάνει κι ας τον σακατεύει

Κάποιος διαφωνεί

πως είν’ της λευτεριάς του η μόνη ελπίδα;

Δεν φταιει η μηχανή

Μα φταιει που τον μετρούν για όσο μια βίδα